Begin jaren 90 geeft de Universiteit Maastricht aan de Spaanse beeldhouwster Susana Solano de opdracht om voor het grote platte halfcirkelvormige dak van de universiteitsbibliotheek in Randwijck een kunstwerk te realiseren in het kader van de percentageregeling. Susana Solano ontwerpt daarvoor een ruimtelijke installatie ‘Croissant la demi lune’ bestaande uit 16 koperen elementen, kegels en bolvormen, variërend in grootte van 17 tot 70 cm doorsnede. Vanwege technische problemen wordt het kunstwerk helaas niet geplaatst en in bruikleen gegeven aan het Bonnefantenmuseum. Daar vormt het werk ‘Croissant la demi lune’ enkele malen onderdeel van exposities.

De kunst en erfgoedcommissie van de Universiteit Maastricht heeft voor dit kunstwerk nu een permanente locatie gevonden in de het Henri Spaaklaan 1. Behalve de prachtige passende ruimte, de Marin Paul Plaza, waar het kunst werk nu staat sluit het kunstwerk met de abstracte ruimtelijke vormen inhoudelijk bijzonder mooi aan bij de Faculty of Science & Engineering.

Over de kunstinstallatie:

Dit kunstwerk nodigt op elke plek uit tot een andere opstelling omdat het een directe relatie aangaat met de omgeving. In het boek ‘Susana solano proy (j)ecto(e)s’ door Marta LLorente (2007) wordt het volgende daarover geschreven:

‘De migratie van dit ruimtelijk kunstwerk naar de  verschillende plekken is inherent aan de wereld van architectuur en engeneering. Gebouwen veranderen in hun gebruik, hun functie en vorm.  Haar werk ligt dicht bij deze domeinen en zij vindt wendingen en veranderingen in haar werk heel gewoon. De koperen elementen blijven naar gelang de ruimte een soort van wanorde van willekeur hebben, een toevalligheid, een nieuw gezicht.’

‘Haar werken hebben de neiging een ​​ruimte binnen te vallen, te bezetten die voorheen was gereserveerd voor de stille leegte die architectuur veroorzaakt.

Over de elementen’zelf, die Susana Solano gebruikt in haar kunstwerk stelt de schrijfster Marta LLorente:

‘Objecten zijn vaak de enige herinneringen die we hebben aan ruimtes die getuige zijn van de verschillende episodes in ons leven. Voorheen hadden objecten een veel langere levensduur dan onze levens. Tegenwoordig worden ze constant weggegooid, toch tonen velen van hen nog steeds een hardnekkig vermogen om bij ons te blijven. Ik geloof Susana’s artefacten dit komen en gaan presenteren en wat ons verbindt.’

Over Solano:

Solano(1946) studeerde van 1974 tot 1980 aan de Real Accademia Catalana de Bellas Artes de San Jorge in Barcelona. In 1980 had zij haar eerste solo-expositie bij de Fundació Joan Miró in Barcelona. Van 1981 tot 1987 doceerde zij aan de kunstacademie. De eerste werken van Solano waren nog sterk beïnvloed door het werk van de beeldhouwer Constantin Brâncuşi. Vanaf het midden der tachtiger jaren ging zij minimalistischer werken.

In 1987 nam zij deel aan documenta 8 in Kassel, Skulptur Projekte in Münster en de Biënnale van São Paulo in de Braziliaanse stad São Paulo. In 1988 vertegenwoordigde zij met Jorge Oteiza Spanje bij de Biënnale van Venetië in Venetië en ontving zij de in 1980 ingestelde Premio Nacional de Artes Plásticas de España. In 1992 werd zij uitgenodigd voor documenta IX in Kassel en in 1993 wederom voor de Biënnale van Venetië. In 2005 kreeg Solano de Arco Award voor beste Spaanse kunstenaar tijdens de Salon International d'Art Contemporain (ARCO '05) in Madrid.

Het werk van de kunstenares wordt tentoongesteld in vele musea en beeldenparken in Europa, de Verenigde Staten en Japan.

Mieke Derickx