Robin de Puy, de bekende Nederlandse kunstfotografe heeft een bijzonder kunstproject ’Screening Diversity’ voor de Tapijnkazerne van de Universiteit Maastricht gerealiseerd. Voor dit kunstwerk maakte ze ook fotoshoots met studenten van deze universiteit in het Bonnefantenmuseum.

Toelichting op het kunstproject

Het middendeel van het verbouwde carrégebouw op de Tapijnkazerne heeft een extra verdieping gekregen, een souterrain over de hele lengte van het gebouw. Voor deze lange glazen pui zijn 22 schermen geinstalleerd , die onderdeel uit  maken van de temperatuur- en licht beheersing van het complex.

De kunst- en erfgoedcommissie van de Universiteit Maastricht zag hierin een uitgelezen kans op om die schermen het zicht op de Tapijn te verrijken met ‘’spannende beelden’’ die passen bij hetgeen UM wil zijn: inclusief, innovatief, internationaal en met een basis in de stad Maastricht.

Robin de Puy bekend om haar indringende sensitieve fotoportretten en filmdocumentaires is bereid gevonden dit gezicht van de UM als een ‘beeld’ verhaal neer te zetten.

De screens zijn bedrukt worden met zwart/wit foto’s die toelaten dat zowel de foto’s als ook de bewegingen van binnen te zien zijn. Van het kunstwerk is een korte film gemaakt.

Het ontwerp

De Puy:  "Diversiteit is een belangrijk thema op de Universiteit Maastricht. Het is de meest internationale universiteit in Nederland. Diversiteit gaat zeker voelbaar en zichtbaar zijn in het werk, maar niet door te focussen op de verschillen, eerder door de overeenkomsten te vieren. Aspecten van het menszijn die iedereen - ongeacht waar je vandaan komt - kent. Denk aan liefde, angst, focus, pubertijd, het ouder worden, talent, durf, etc. De studenten krijgen wel een centrale plek in dit verhaal.”

De kunstenaar stelt: “De tijd op de universiteit is voor velen een belangrijk en vormend moment in zijn/haar leven. Dit wil ik tonen door de studenten letterlijk in het centrum van de wand te plaatsen.We zien een tijdlijn van het leven, van geboorte tot dood en in het midden vinden we de studenten. Op deze manier wil ik de universiteit loskoppelen van intellect en verbinden aan iets groters. Voor ieder is een plek ongeacht gender en/of komaf. Niet alleen voor de studenten en leraren moet de wand interessant zijn, ook voor mensen/toeschouwers in het park. Een wand voor en van ons allemaal.” 

Robin de Puy heeft lang getwijfeld of ze de foto’s titels en achtergrondverhalen wilde meegeven. Uiteindelijk koos ze ervoor om dit niet te doen. Iedereen heeft zijn eigen levensverhaal. Door de achtergrondverhalen weg te laten, ontstaat er ruimte om eigen verhalen te zien en de beelden op een eigen manier te interpreteren De Puy hoopt dat iedereen iets van zichzelf– nu of in het verleden – zal herkennen. 

Mieke Derickx