Op de vijfde verdieping van de Universiteitssingel 40 zijn bijzondere kunstfoto’s van de twee fotografen Philip Driessen en Jorgen Polman te zien. De foto’s zijn in de jaren negentig aangeschaft en vormen onderdeel van de UM-kunstcollectie.

De fotografen Philip Driessen (1967) en Jorgen Polman (1966)

Hoewel totaal verschillend, kenmerkt het werk van beiden zich door een hoogstaand niveau van technische afwerking.

Philip Driessen legt in zijn foto's sferen en structuren vast. Opvallend daarbij is de zoektocht naar het licht. Heel subtiel, bijna breekbaar weet Philip Driessen dat licht te vangen. De foto's van Philip Driessen laten ons even stilstaan bij vanzelfsprekende plekken in gebouwen. Driessen is gespecialiseerd in architectuurfotografie, portret, landschap, sociaaldocumentair en panorama. Hij is freelancefotograaf en werkt onder andere voor de UM.

Werken:

Trap De Witte dame, Eindhoven, 1994

Trap Nederlands Architectuur Instituut [Café Coenen), Rotterdam, 1994

Trap Landbouwbelang, Maastricht, 1995

Trap Landbouwbelang, Maastricht, 1995

Jorgen Polman creëert in zijn fotografie een eigen wereld en geeft ruimte aan zijn verbeelding. Bij hem is alles tot in de perfectie en het kleinste detail bedacht, gepland, voorbereid en uitgevoerd. Vanaf 1990, nog voor de Digitale Revolutie, was hij bezig met "sandwichnegatieven" en analoge fotomontages. Hij ensceneert zijn situaties en zijn personages, vergroot en verkleint, voegt handmatig kleur toe aan zijn zwart-wit foto's. Hij vestigt de aandacht op het landschap door scherpe contrasten in licht en duisternis. Door de precieze manier van werken duurt het vaak lang, zelfs maanden eer een collage klaar is. Polman was tevens docent aan de Fotoacademie Eindhoven 2011-'14, en oprichter van Podium-en Forum Beeldtaal.

Werken:

Uit de serie Schemering 5 werken: De mensen op de foto's staan vaak meer dan een half uur stil om te poseren; zolang duurde het om de nachtelijke omgeving met een staafflitser uit te lichten.

Kinderdromen. De auto’s dienden oorspronkelijk als speelgoed, werden daarna van een Franse kermis geplukt om vervolgens een nieuwe kinderdroom waar te maken: 'Kinderdromen' als verbeelding van volwassen mijmeringen, een wens om terug te keren naar de onbezonnen jeugdjaren.   Alle elementen, buiten de kinderen en auto's, zijn zelf vervaardigd op een schaal van 1:2, in een tijdsbestek van zes weken.

Uit de serie Projector 3 werken: De mens in een mechanische moderne wereld. Weidse landschappen staan in schril contrast met het drukke leven van vandaag de dag. Door het ontbreken van deze ‘achtergrondruis’ ontstaat een isolatie die vragen oproept.

Mieke Derickx